๘๓. เต่าหน้าวัด
เต่าหน้าวัดแห่งหนึ่ง มันอาศัยอยู่ในลำคลองหน้าวัดอันเป็นเขตอภัยทาน มันคิดว่าเป็นที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว แต่มันก็ถูกคนจับเอามาขายให้คนขายเต่าหน้าวิหาร คนขายเต่าซื้อเต่าเอาไว้ขายให้คนที่มาทำบุญปิดทองหลวงพ่อศักดิ์สิทธ์ในวิหาร เมื่อปิดทองหลวงพ่อแล้ว ก็จะมาซื้อเต่าไปปล่อยในลำคลองหน้าวัด ครั้นแล้วเด็กวัดก็ไปจับเต่ามาขายให้แก่คนขายเต่าอีก คนขายเต่าก็ขายให้คนใจบุญต่อไป หมุนเวียนอยู่เช่นนี้ตลอดปี จนเต่าหาความสุขมิได้ ถึงไม่ถูกฆ่าแกงก็ต้องถูกหมุนเวียนขึ้นล่องอยู่ระหว่างหน้าวิหารกับลำคลองหน้าวัดอยู่ตลอดมา จนกระทั่งเต่าแก่ตัวหนึ่ง มันรู้สึกเบื่อหน่ายต่อชีวิตหมุนเวียนเช่นนี้เต็มทน มันจึงบ่นออกมาว่า
"นี่ถ้าหากว่าในโลกนี้ไม่มีคนใจบุญหน้าโง่ๆ เราก็ไม่ต้องอดโซทรมานอยู่เช่นนี้หรอก"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนใจบุญหน้าโง่น้ัน มันจะทำบาปกรรมให้แก่ตัวเองและสัตว์อื่นอยู่เสมอ ถามตัวเองว่าเป็นคนใจบุญหน้าโง่หรือเปล่า
๘๔.หมาขี้เรื้อน
หมาวัดตัวหนึ่งมันเป็นขี้เรื้อน ไม่มีขน มีแต่หนังอันหนาอยู่ทั้งตัว มันนอนที่ไหนก็ไม่เป็นสุข เพราะมันคันตามผิวหนังอยู่ตลอดเวลา มันจึงลุกหนีไปหาที่นอนใหม่อยู่เรื่อย มันบ่นว่า
"วัดนี้มีแต่มดไร มดคัน มันคอยกัด นอนที่ไหนก็ไม่เป็นสุขเลย"
หมาอีกตัวหนึ่งไม่เป็นขี้เรื้อน นอนหลับสบายอยู่ ได้ยินเสียงหมาขี้เรื้อนบ่น มันจึงร้องว่า
"เรานอนที่ไหนก็เป็นสุข เพราะเรามีขนป้องกันมดได้"
นิทานเรื่องนีสอนให้รู้ว่า ความทุกข์ความสุขอยู่ที่ตัวของเราเอง ไม่ได้อยู่ทีดินฟ้าอากาศหรือสัตว์อื่น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น