๘๑. ไส้เดือน
ไส้เดือนตัวหนึ่ง มันไชชอนอยู่ใต้ดินมาช้านาน มันรู้สึกเบื่อหน่ายชีวิตใต้ดินเต็มที มันจึงขึ้นมาบนดินได้รับแสงแดดและสายลมในฤดูเดือนย้ายขึ้น หน้าแล้ง มันรู้สึกว่ามีความสข อิสระเสรีดีกว่าอยู่ใต้ดิน มันจึงเลื้อยไปตามพื้นดินบนถนนสายหนึ่ง มันเลื้อยไปได้ไม่นาน ก็มีวัวฝูงหนี่งเดินสวนทางมา มันรู้สึกว่าตีนวัวฝูงนั้นเหยียบย่ำลงบนตัวของมันหลายคร้ัง จะหนึก็ไม่พ้น มันรู้สึกเจ็บปวดมาก มันดิ้นจนสุดแรงพลิกตัวบิดไปมา แล้วมันก็ถูกตีนวัวเหยียบย่ำซ้ำลงมาอีก จนตัวของมันแหลกขาดเป็นท่อนๆ ก่อนจะสิ้นใจตาย มันก็ร้องออกมาว่า
"อยู่ใต้ดินดีๆ ไม่ชอบ อยากขึ้นมาเดินบนดินเหมือนวัว ตัวเราจึงต้องเจ็บปวดทรมานแล้วก็ต้องตายลงอย่างนี้......."
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความไม่พอใจในชีวิตความเป็นอยู่ของตน ดิ้นรนไป บางทีก็ต้องได้รับความทุกข์ทรมาน เราพร้อมที่จะเสี่ยงโชคด้วยชีวิตแล้วหรือยังเล่า ?
๘๒. ไส้เดือนกับแมงกะชอน
ไส้เดือนตัวหนึ่ง มันเลื้อยไชชอนอยู่ในดินโคลน เพื่อหาอาหารกินไปตามวิสัยของไส้เดือน ซึ่งมันนึกว่าคงไม่มีสัตว์อื่นใดจะลงมาหากินอยู่ใต้ดินเช่นมันอีก แต่อยู่มาวันหนึ่ง มันไชชอนไปพบตัวแมงกะชอน กำลังใช้ขาทั้งสองข้างแหวกพื้นดินเข้ามาตรงหน้า มันจึงร้องถามแมงกะชอนว่า
"ท่านคือใคร?"
"เราคือแมงกะชอน"
"ท่านลงมาใต้ดินเพื่ออะไร?"
"เรามาหาอาหารกิน"
"ท่านกินอะไร?"
"เรากินไส้เดือน"
ว่าแล้วแมงกะชอนก็จับไส้เดือนเคี้ยวกินเป็นอาหารอันโอชารส
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ภัยอันตรายมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง บนบก ในน้ำ ในดิน ก็มีภัยอันตรายอยู่ทั่วไป จึงต้องระมัดระวังภัยให้จงดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น