๘๖. งูเหลือมร้องทุกข์
งูเหลือมตัวหนึ่ง มันถูกคนเล่นกลจับเอามันมาแสดงประกอบการเล่นกล เวลาแสดงก็เอางูเหลือมมาพันคอพาดไหล่ไว้ เพื่อเรียกความสนใจของคนดู แล้วก็เล่นกลตบตาคนดูได้ งูเหลือมตัวนั้นมันจึงรู้สึกเบื่อหน่ายที่ต้องพันอยู่บนคอบนไหล่ของนักเล่นกลเกือบตลอดทั้งวัน แต่มันก็หนึคนเล่นกลไม่พ้น
วันหนึ่งงูเหลือมเหลืออดเหลือทนเต็มที่แล้ว มันจึงร้องว่า
"ข้าเสียดายนัก ที่ข้าคายพิษให้สัตว์อื่นไปเมื่อหลายร้อยชาติก่อน ไม่เช่นนั้นนายคนนี้คงจะได้ไปแสดงกลให้พระยายมบาลดูในเมืองนรกโน้น..."
คร้ังนั้นมันก็ร้องทกข์กับพระอิศวรว่า
"คืนพิษให้ข้าอีกทีเถิด ไม่มากเท่าพิษแมงป่องก็ยังดี ข้าจะสั่งสอนนายคนนี้สักหน่อย"
นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า อย่าหากินบนความทุกข์ของสัตว์อื่นจนเพลินไป และสอนให้รู้ว่าพิษเป็นของมีค่าก็ต่อเมื่อหมดพิษเสียแล้ว
๘๗. ละครลิง
ลิงคู่หนึ่ง มันถูกคนจับมาหัดให้แสดงละครลิงให้คนดู เก็บเงินเลี้ยงชี โดยหัดให้เล่นละครเรื่องพระรถเมรี ชายคนนี้ตีกลอง ร้องเพลง แล้วบังคับให้ลิงแสดงเป็นพระรถเมรี ลิงไม่รู้เรื่อง ทำท่าไม่ถูกบทก็ถูกชายคนนี้เฆี่ยนเอา มันจึงต้องเต้นไปเต้นมา ทำท่าทางต่างๆ ไปตามประสาลิง
วันหนึ่งเจ้าลิงตัวผู้ จึงบ่นว่า
"ไม่รู้ว่าข้าจะต้องทำบ้าๆ เช่นนี้ต่อไปนานเท่าไร?"
ฝ่ายลิงตัวเมีย ได้ฟังก็หัวเราะแยกเขี้ยวขึ้น แล้วร้องถามว่า
"อ๋อ นี่แกนึกว่าเราต้องบ้าๆ เป็นลิงบ้ายังงั้นใช่ไหม?"
"อ้าว ก็ถ่าเราไม่บ้าแล้วใครบ้าเล่า?"
"ข้าว่า อีตาเจ้าของละครเจ้านายของเรานี่แหละแกบ้าแน่ๆ แกจึงบังคับให้เราทำบ้าๆ ยังงี้"
"ข้าว่า ไม่ใช่เจ้านายเราบ้าหรอกนะ"
"อ้าว งั้่นแกว่าใครบ้าล่ะ?"
"ข้าว่า คนที่มายืนดูเราทำบ้าๆนั่นแหละ บ้ากว่ใครโม้ด"
นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า คนที่หัวเราะคนบ้านั่นแหละ บางทีบ้ายิ่งกว่าคนบ้า ยิ่งกว่าคนที่ด่าคนบ้าว่าคนเมา ยิ่งบ้าใหญ่เลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น